“Μήπως εγώ είμαι φύλακας του αδερφού μου;” Είχε απαντήσει με κάποια κυνικότητα στο Θεό κάποτε ένας νέος, όταν ο Θεός τον είχε ρωτήσει “Κάϊν, που είναι ο αδερφός σου;”
Σήμερα όχι μόνο ο Θεός, αλλά και οι κοινωνίες των ανθρώπων μας υπαγορεύουν σαν απάντηση στην κυνική ερώτηση: “Ναι, εσύ κι εγώ κι όλοι μας είμαστε οι φύλακες των αδερφών μας. Όλοι είμαστε λίγο ή πολύ υπεύθυνοι απέναντί τους, αφού όλοι μπορούμε να τους επηρεάσουμε προς το καλό ή προς το κακό. Ο διπλανός μας μπορεί να πάρει κουράγιο στον αγώνα του, βλέποντάς μας, ή μπορεί να χάσει κι εκείνο που έχει. Μπορεί να γεμίσει από χαρά, ή λύπη, να σωθεί ή να χαθεί εξ’αιτίας μας”.
Συχνά τρομάζουμε μπροστά σε μια μεγάλη ευθύνη. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα πράγματα. Άλλοτε πάλι κάνουμε μια προσπάθεια να πάψουμε να σκεφτόμαστε την επιρροή που εξασκούμε πάνω στους άλλους. Ούτε όμως κι αυτό αλλάζει τα πράγματα. Επηρεάζουμε τους άλλους είτε το θέλουμε, είτε όχι, το σκεφτόμαστε ή δεν το σκεφτόμαστε. Και το πιο σπουδαίο και το πιο σοβαρό στην υπόθεση αυτή είναι, ότι η επιρροή μας πάνω στους άλλους είναι συνεχής, χωρίς διακοπή.
Σήμερα η ζωή μας, οργανωμένη σε κοινωνίες, έχει δημιουργήσει πλήθος από θεσμούς, οργανισμους, υπηρεσίες, μέσα κλπ. που σκοπό τους πάντα έχουν την προστασία του συνανθρώπου μας. Είναι συγκινητικά όσα γίνονται – από τα συσσίτια για τους άπορους ως τη φύλαξη των συνόρων μας, από τις “πρώτες βοήθειες” που θα προσφέρει κάποιος ως την αυτοθυσία για μια ανθρώπινη ζωή.
Μια εικόνα που ακόμη εντονότερα μας παρουσιάζει τη φροντίδα αυτή για τον αδερφό μας είναι οι φάροι. Τα λαμπερά αυτά μάτια της θάλασσας, που, σε ακτές ή πάνω σε απρόσιτους βράχους, μέσα στη θάλασσα, έχουν σκοπό να είναι “οι φύλακες του αδερφού” που πλέει στο σκοτάδι και κινδυνεύει να τον καταπιεί η θάλασσα. Τι υπέροχη αποστολή, που μόνο όσοι συχνά ταξιδεύουν έχουν αντιληφθεί, περισσότερο από κάθε άλλον τις διαστάσεις της!
Φάροι και “φύλακες του αδερφού μας”, έτσι πρέπει να νιώθουμε και εμείς ως χριστιανοί φοιτητές και κατηχητές. Τους το χρωστάμε άλλωστε. Αν είναι αλήθεια – και είναι αλήθεια – ότι “ο διδάσκων δις διδάσκεται”, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι φοιτητές που συναναστρεφόμαστε, τα παιδιά του κατηχητικού, και όλοι όσοι μας οδηγούν σε πνευματική μελέτη και διδασκαλία, ευκολύνουν τον προσωπικό πνευματικό μας αγώνα. Ο λόγος είναι ότι με τις ερωτήσεις τους και τις απόψεις τους μας κρατούν σε αγρύπνια, σε επαφή με την αλήθεια. Επομένως είναι χρέος μας και όχι χάρισμα να είμαστε για αυτούς ένας μικρός φάρος στο επικίνδυνο ταξίδι τους. Είναι όμως και συμφέρον μας. Διαφορετικά, στην ευθύνη που έχουμε για τη προσωπική μας πορεία, προσθέτουμε και την ευθύνη και ενοχή για την πορεία άλλων. Η θέση μας επιβαρύνεται μάλιστα όταν αυτοί είναι άκακοι και απλοί σαν παιδιά, γιατί η εύνοια του Θεού για αυτούς έχει εκφραστεί στο Ευαγγέλιο.
Ας προσπαθήσουμε με φιλότιμο για όσους είναι γύρω μας, και βλέποντας τις ελλείψεις μας κατά τη προσπάθειά μας, ας μετανοούμε χωρίς απογοήτευση. Αντίθετα, ας ελπίζουμε στο Θεό και ας παρακαλούμε να μας σκεπάζει τη χάρη Του, που “τα ασθενή θεραπεύει, και τα ελλείποντα αναπληροί”.
Πηγή: Περιοδικό “Μια καρδιά”