Κατηγορία: Επιστημονικά

Ἡ ἔκτρωση θεωρεῖται μιὰ παγκόσμια μάστιγα τῶν ἡμερῶν μας. Ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ὑγείας ἀναφέρει ὅτι 53 ἑκατομμύρια μὴ προγραμματισμένες κυήσεις τὸν χρόνο καταλήγουν σὲ τεχνητὴ διακοπή.

Ἡ σχέση πίστεως καὶ ἐπιστήμης ἀπασχολεῖ τὸν κόσμο σήμερα ἐξίσου ὅπως καὶ παλαιότερα. Σήμερα, μάλιστα, καλούμαστε νὰ ἀποδείξουμε τὰ αὐτονόητα καὶ νὰ ἀπολογούμαστε γιὰ τὴν πίστη μας, σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἐπὶ 2000 χρόνια πορευόταν μὲ τὸν Χριστό. Τὸ θέμα φαίνεται νὰ ἀπασχολεῖ τὴν κοινὴ γνώμη, ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις ποὺ λαμβάνουν χώρα (56^ο Παιδαγωγικὸ Συνέδριο «Μεγάλου Βασιλείου» μὲ τίτλο «Σύγχρονες ἀθεϊστικὲς προκλήσεις»· «Θρησκεία καὶ ἐπιστήμη στὴν ποίηση», Ἐθνικὸ Ἵδρυμα Ἐρευνῶν, Ἰανουάριος 2017 κ.ἄ.) καὶ ἀπὸ τὸ διαδίκτυο.

Ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι «ἐκδιώκει» σταδιακὰ τὸν Θεὸ ἀπ’ τὴ δημιουργία.
Συμβαίνει ὅμως ἔτσι;

Θὰ ἤθελα νὰ μοιραστῶ μαζί σας σκέψεις γιὰ τὸ Πανεπιστήμιο, τοὺς φοιτητὲς καὶ ἐπιστήμονες καὶ τὴν κοινωνία στὸν Δυτικὸ κόσμο καὶ τὴν Ἑλλάδα τοῦ 21^ου αἰῶνα. Ἐπέλεξα τὸ θέμα αὐτὸ γιὰ τρεῖς κυρίως λόγους:

Ὁ πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι ἡ πρόσφατη ἀπονομὴ ἐπιτίμου καθηγεσίας ἀπὸ τὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ ἐπιτίμου διδακτορικοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στὸ πρόσωπό μου μὲ ἔκανε νὰ σκεφτῶ, στὸ μέσο τῆς καριέρας μου, ὄχι μόνον τὸ ποῦ βρίσκομαι καὶ πρὸς τὰ ποῦ θὰ ἤθελα νὰ πορευθῶ ὡς καθηγητὴς ἑνὸς διακεκριμένου Πανεπιστημίου, ἀλλὰ καὶ ποῦ βρίσκονται καὶ πρὸς τὰ ποῦ πορεύονται τὰ μείζονα Πανεπιστήμια καὶ οἱ ἐπιστήμονες τοῦ δυτικοῦ κόσμου σήμερα.