«Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις»
Πραξ. 6,2
Στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων προέκυψε ένα πρόβλημα και στη συνέχεια παράπονα και γογγυσμός. Αιτία ήταν ότι οι χήρες των Ιουδαίων Χριστιανών που κατάγονταν από ελληνικά μέρη και μιλούσαν την ελληνική γλώσσα «παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ» (Πράξ. 6,1). Δηλαδή παρεμελούνταν κάθε μέρα στη διανομή των τροφών και ελεημοσυνών από τους Ιουδαίους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.
Τότε οι Απόστολοι αφού προσκάλεσαν όλο το πλήθος των πιστών είπαν: «Δεν είναι ορθό και αρεστό στον Θεό, να αφήσουμε το κήρυγμα του θείου λόγου και να υπηρετούμε στα τραπέζια του φαγητού». Παραγγέλνουν λοιπόν στους πιστούς να εκλέξουν οι ίδιοι τα κατάλληλα πρόσωπα. Έτσι προχώρησαν στην εκλογή επτά διακόνων. Με τον τρόπο αυτό τακτοποιήθηκε το ζήτημα και οι Απόστολοι συνέχισαν με ζήλο το πνευματικό τους έργο.
Η διακονία του λόγου
Αυτό ήταν το έργο που τους ανέθεσε ο Κύριός μας μετά την Ανάστασή Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 28,19). Πηγαίνετε, τους είπε, και διδάξατε σε όλα τα έθνη την αλήθεια του Ευαγγελίου. Και έμειναν πιστοί στον λόγο του Κυρίου τους, στη μεγάλη αποστολή τους μέχρι θανάτου. Ασφαλώς η στάση αυτή των Αποστόλων δεν δείχνει αδιαφορία ή περιφρόνηση για τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Και η φροντίδα για τους φτωχούς και τις χήρες, καθώς και κάθε φιλανθρωπία είναι αρετή. Όμως αρετή από αρετή διαφέρει. Γι’ αυτό πολύ ωραία γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Τῶν ἀναγκαίων τὰ ἀναγκαιότερα προτιμότερα». Δηλαδή από τα αναγκαία πράγματα, τα πιο αναγκαία είναι προτιμότερα. Αναγκαία και απαραίτητη είναι η φροντίδα για την τροφή του σώματος. Πιο αναγκαία όμως είναι η τροφή για την ψυχή που είναι ο λόγος του Θεού και η θεία Κοινωνία. Χωρίς τον λόγο του Θεού η ψυχή παθαίνει αποβιταμίνωση. Όταν όμως τρέφεται από τον ουράνιο Άρτο και μαθητεύει στον λόγο του Θεού, τότε γίνεται πιο δραστήρια για τα έργα της αγάπης και φιλανθρωπίας.
Η προτεραιότητα λοιπόν να δοθεί στην φροντίδα της ψυχής, στη διακονία του λόγου του Θεού. Η διακονία του λόγου συνοδεύεται από την διακονία της αγάπης και της ελεημοσύνης.
Η διακονία της φιλανθρωπίας
Η Εκκλησία του Χριστού ποτέ δεν αρνήθηκε την εκπλήρωση της έμπρακτης αγάπης και φροντίδας, για τους «ἐλαχίστους ἀδελφούς» του Κυρίου μας. Αντίθετα, υπήρξε πρωτοπόρος στα έργα της φιλανθρωπίας. Και όταν δεν υπήρχε κοινωνική πρόνοια, η Εκκλησία με ενάρετους και δραστήριους κληρικούς, έκανε ένα τεράστιο έργο φιλανθρωπίας. Όμως κράτησε ως πρώτη της φροντίδα τη διακονία του λόγου του Θεού, την ιεραποστολή στα έθνη με το κήρυγμα, τον γραπτό και τον προφορικό λόγο. Γιατί το ζωντανό και αφυπνιστικό κήρυγμα του θείου λόγου είναι το βασικό της έργο. Αλλά αυτό το κήρυγμα με τη δύναμη και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ανοίγει όχι μόνο τις καρδιές, αλλά και τα χρηματοκιβώτια των πλουσίων. Ο Μέγας Βασίλειος έκαμε την περίφημη Βασιλειάδα με ένα σωρό ιδρύματα φιλανθρωπικά. Και ο Ιερός Χρυσόστομος και στην Αντιόχεια ως Πατριάρχης έτρεφε πλούσια τον λαό και με την πνευματική τροφή και με την υλική. Χιλιάδες άνθρωποι φτωχοί και πεινασμένοι έπερναν κάθε μέρα συσσίτιο πλούσιο με τις φροντίδες του. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων Πατριάρχης Αλεξανδρείας έκανε ένα θαυμάσιο πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο στην Αλεξάνδρεια. Ας προσπαθήσουμε και μεις στην εποχή μας να εργαζόμαστε ιεραποστολικά. Να προσφέρουμε ολόψυχα τον εαυτό μας στη διακονία του θείου λόγου και σε έργα φιλανθρωπίας.
Πηγή: Περιοδικό “Ζωή” τεύχος Απριλίου 2023