Συντάκτης: andreas

Ας μείνουμε όμως λίγο περισσότερο στο ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου… Αυτοί οι άνθρωποι-φαντάσματα, που μόλις μπορούν να κρατούν το ντουφέκι στο χέρι, έχουν καταβάλει τον αριθμό, τη δύναμη, τα κανόνια, την συντριπτική υπεροχή της ύλης και στέκουν αλύγιστοι, πιστοί στο θείο θέλημα, που έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο.

Η Επανάσταση του 1821 «υπήρξε προϊόν  της ομαδικής συνεργασίας των απανταχού Ελλήνων, του Έθνους ολοκλήρου». Γιατί όλοι-σπάνιες είναι οι εξαιρέσεις- πίστευαν βαθιά στου Θεού την αρωγή, όπως φαίνεται από τις διάφορες εκδηλώσεις του λαού και τις υπέροχες ομαδικές διακηρύξεις και τα ομαδικά έγγραφα, που χαράχτηκαν σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

Στη κεφαλή των ηρωικών κληρικών-μαρτύρων του 1821 στέκεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’. Τραγική ήταν η θέση του, όταν επαναστάτησε η Ελλάδα. Έβλεπε ότι τον περίμενε το μαρτύριο. Πολλοί προσπαθούν να τον πείσουν να φύγει από την Κωνσταντινούπολη, για να σωθεί…

Έτσι η μεγάλη ώρα πλησιάζει. Οι Φιλικοί αναζητούν Αρχηγό, που να ηγηθεί της Αντιστάσεως του Γένους. Ύστερα από πολλές συνεννοήσεις, αποφασίζουν να αναθέσουν την αρχηγία στον Αλέξανδρο Υψηλάντη…

Ο διάχυτος πόθος της ελευθερίας έπρεπε να κρυσταλλωθεί και να πάρει σάρκα και οστά. Ποιός θα του έδινε, όμως, το σταθερό αυτό προσανατολισμό;