Μια νεαρή κοπέλα που εμπνεόταν από το θερμό πόθο να εκτελέσει κάποιο ιερό καθήκον, έγραφε στο ημερολόγιό της : “Εάν επιτρεπόταν, θα τολμούσα να ρωτήσω το Θεό: Για ποιο κυρίως σκοπό ήλθα στο κόσμο; Τι οφείλω να κάνω; Δεν το γνωρίζω…
Οι ημέρες μου περνούν χωρίς ωφέλεια, και δεν τις εκτιμώ καθόλου. Θα ήταν δυνατόν άραγε, κατά τη διάρκεια έστω και ενός λεπτού της ημέρας να κάνω κάτι καλό στον εαυτό μου ή σε οποιονδήποτε άλλο”; Λίγες ημέρες αργότερα διάβαζε τις γραμμές αυτές σε στιγμή ψυχικής ειρήνης και προσέθεσε κάτω από αυτές: “Ω Θεέ μου, τι είναι ευκολότερο από αυτό! Χρειάζεται να πάρω μόνο ένα ποτήρι νερού και να το φέρω σε ένα διψασμένο”. Βεβαίως, τόσο λίγο αρκεί για να εξασφαλίσουμε μισθό στον ουρανό. Και κάτι ακόμη λιγότερο από αυτό: Μία καλή συμβουλή. Μία οποιαδήποτε διευκόλυνση του πλησίον. Μια υπομονητική υποδοχή ενός ατυχήματος. Μια μικρή προσευχή για τον άλλο. Η συγχώρηση όσων μας αδικούν. Αυτά είναι πράγματα τα οποία ποτέ δεν λησμονεί ο Θεός.
Πηγή: Λόγοι Χρυσοί (τεύχος 3), σελ. 135, εκδ. “Ζωής”